Rituelen

Ik stel het me altijd voor als dat schilderij dat ik ooit in een film met Robin Williams zag. Op één of andere manier leek dat zo logisch, natuurlijk eindigen we uiteindelijk in onze eigen versie van de hemel. Waar de kleuren perfect gemengd zijn, waar sereniteit een gegeven is, waar vliegen mogelijk is.

Maar daar kan je verschillend over denken. De Egyptenaren dachten dat ze wakker zouden worden in de volgende wereld. Ze namen de trein naar het volgende station, hun koffers vol met eten en geld om hun leven voort te zetten alsof er niets was gebeurd. Het koste maar zeventig dagen om hun lichaam gereed te maken voor de belangrijkste reis van hun leven. In de tropen gaat alles snel, we nemen afscheid binnen één dag en daar moet je het dan mee doen. Het lichaam verdwijnt snel en het geloof in de ziel is zoveel krachtiger. Het is dramatisch en rigoreus en symbolisch voor hoe het leven geleefd wordt. Alsof iemand in één keer uit al je foto´s is geknipt, verdwenen voor altijd. Maar dat is dan maar moeilijk te geloven en daarom blijft de schaduw van de dood altijd hangen. In koudere gebieden nemen we er de tijd voor maar het resultaat is hetzelfde, uiteindelijk moet je iemand los laten. We kleden het in en houden ons vast aan allerlei rituelen die haar moeten weergeven maar het onomkeerbare is net zo onafwendbaar.

Toch weet ik zeker dat ze daar rondloopt in haar eigen schilderij. Dat ze ons niet mist want ze ziet alles, door een raam van haar perfecte huis. Tijd bestaat niet dus ze hoeft niet op ons te wachten. Maar dat is mijn eigen ritueel, meer heb ik niet voor handen.

Dear diary...

Rituelen

Veel liefs, Adinde

My diary