Dagboek in tijden van Corona

Toen deze corona crisis begon voelde ik eerst de verlamming van paniek en angst. Als schrijver dacht ik even dat ik nooit meer een woord op papier zou zetten. Er was geen ruimte in mijn hoofd voor want die werd gedomineerd door cijfers, statistieken en onzekerheden. Ik had helemaal geen zin om te schrijven of creatief bezig te zijn.

Maar na een week kwam de inspiratie terug. Alleen alles wat ik al had geschreven of aan werkte lijkt opeens totaal irrelevant. Het enige waar ik nog over kan schrijven is deze crisis en alle randverschijnselen ervan. Wat nog op de stapel ligt kan wachten, voor als de wereld weer normaal zal zijn. Als dat ooit zal gebeuren.

Even was ik bang dat ik mijn woorden verloren had maar zoals altijd blijkt dat schrijven juist mijn redding is. Het is de enige manier voor mij om emoties te verwerken, om mezelf te confronteren met wat er in me omgaat. Als het er eenmaal staat voelt het leven gelijk een stuk lichter.

In complete isolatie en zo ver weg van Nederland is het soms verleidelijk om te vergeten dat er nog een wereld bestaat buiten ons tuinhek. Dat is ook een overlevingsstrategie. Anders duizelt het me. Het gemis is dan te overweldigend. De afstand tussen het ene en het andere continent was altijd abstract, de wereld voelde altijd klein. Ik was maar 24 uur reizen van iedereen vandaan. Maar nu weet ik weer hoe groot de aarde is. Ik ben nu pas echt duizenden kilometers verwijderd van thuis.

Wij leven hier op ons eigen eilandje, net als iedereen in de hele wereld. Misschien ben ik net zo ver weg van iedereen ook al wonen andere bij elkaar om de hoek. Dat geeft troost. We zijn niet de enigen die verloren zijn, we dobberen allemaal rond in hetzelfde schuitje. Dat geeft kracht!

Dear diary...

Dagboek in tijden van Corona

Veel liefs, Adinde

My diary