Je vroeg het aan me

toen we knus onder de dekens lagen.

Het was koud en donker,

we verstopten ons voor de realiteit.

Je vroeg het aan me,

een vraag die de hele wereld weer binnenliet,

het glipte zomaar onder de dekens door:

 

Zou je het allemaal weer over doen als je de uitkomst al van te voren zou weten?

Zou je weer voor dit leven kiezen als je zou weten dat het hier zou eindigen?

Hier onder deze dekens?

 

Soms zou ik willen dat het al voorbij is,

dat ik alleen maar blij hoef te zijn,

dat er niets meer valt te kiezen,

dat ik alleen maar achterom hoef te kijken

vanaf een leunstoel die me zacht wiegt

in de tropische schemering waar ik zo van hou.

 

Wat nou als de tijd buigbaar is, flexibel

heen en weer stroomt,

het verleden en heden naast elkaar bestaan?

 

Je vroeg:

zou je het allemaal nog een keer over doen,

gewoon in dit leven,

geen reincarnatie gedoe,

met dit lichaam en deze ziel

zou je?

 

Zou ik weer voor jou vallen

en niet voor iemand anders?

Nu dat ik weet hoe je me pijn zult doen,

hoe je me genot zult brengen.

Zou ik nog steeds hopen dat je zult veranderen

of genieten van het lijden dat je me aandoet

omdat dat beter dan niets is.

Zou ik voor dezelfde successen kiezen,

me laten verwonden op dezelfde plekken

omdat ik weet dat het hopelijk ooit helen zal.

Zou ik dit keer wel de strijd aangaan met de wereld

en vechten voor waar ik in geloof

Zou ik dapper zijn en me niet verstoppen,

doen alsof het gewone leven genoeg is.

Zou ik dit keer wel genieten van het leven

en mezelf niets verwijten?

 

Je vroeg het aan me

toen we knus onder de dekens lagen.

Ik knikte,

tuurlijk want ik wist allang

dat je me deze vraag zou stellen.

We herhalen al een paar duizend jaar

samen dit leven,

hoe kan je dat nou niet weten?